De vloek van de jaren negentig
De nieren hadden het zwaar in de jaren negentig van de vorige eeuw. De eisen voor bodybuilding op het hoogste niveau werden steeds verder opgeschroefd: groter, harder, droger was het motto. Dat betekende meer verschillende middelen in almaar hogere doseringen en een fataal gegoochel met vochtafdrijvers. Er moesten wel slachtoffers vallen, en dat deden ze ook. Bodybuildinggoeroe en muscle reporter John Romano noemde die jaren ‘The Curse of the ‘90s’. Een van de slachtoffers viel in Nederland, na deelname aan de IFBB Grand Prix 1992 in Den Haag. Zijn naam was Mohammed Benaziza, hij werd 33 jaar. We doken in de archieven en vonden zeldzame beeldopnamen over het drama.
Lever, hart en nieren zijn niet blij met het gebruik van anabole steroïden, zeker niet in forse hoeveelheden. Met name de orale anabole steroïden zijn giftig voor de lever, en laten het orgaan zo hard werken dat hij soms niet meer in staat is zijn normale functies uit te voeren. Anabolen kunnen de kans op hart- en vaatziekten verhogen door vernauwing van de bloedvaten, het stroperiger maken van het bloed en een verminderde efficiëntie van de hartspier. De nieren hebben vooral indirect te lijden van anabolen, met name door de verhoogde bloeddruk die het gebruik van deze middelen met zich meebrengt. Het zijn overigens niet alleen lever, hart en nieren die niet blij zijn. In de jaren negentig begon de combinatie van de verschillende middelen steeds meer slachtoffers te eisen.
Mohammed Benaziza
De doorbraak van Mohammed Benaziza was in 1990 toen hij voor de latere meervoudig Mr.Olympia Dorian Yates, de eerste plaats wist te pakken op de Night of the Champions. Bij die gelegenheid noemde Joe Weider hem de ‘Killer of Giants’. Naast zwaargewichten van 110-115 kg kon Benaziza, krap 1.60 m en met een wedstrijdgewicht tussen de 80 en 85 kg alleen in absolute topvorm hoog eindigen. In 1991 had hij die topvorm niet en zakte hij dan ook onmiddellijk weg naar een plaats buiten de eerste tien. Hij werd in 1991 11e op de Arnold Classic. Droger dan droog moest hij komen, en een jaar later begon hij aan hoge plaatsingen, waaronder een vijfde plaats op de Mr.Olympia en een serie IFBB Grand Prix overwinningen in Europa, met zijn laatste overwinning in Holland die gelijk ook zijn einde zou betekenen. Hij overleed in de vroege ochtend van de vierde oktober in zijn hotelkamer. Op de wedstrijd zelf had hij al te kampen met ernstige krampen en kortademigheid en moest herhaaldelijk backstage opgevangen worden, maar hij weigerde de wedstrijd te staken en naar het ziekenhuis te gaan. Er was voor de Grand Prix wedstrijd geen arts aangesteld om de atleten bij te staan in geval van nood. De precieze oorzaak van zijn overlijden is nooit helemaal opgehelderd, maar dat diuretica (vochtafdrijvers) een rol hebben gespeeld is zeer waarschijnlijk.
Dodenpoel
Bodybuildinginsiders als hoofdredacteur van Muscular Development, Peter McGough en bodybuildinggoeroe John Romano schreven jaren later hoe gevaarlijk het wedstrijdbodybuilding was geworden door het krankzinnige gebruik van middelen, waaronder diuretica. Naast dodelijke slachteroffers als Andreas Münzer, wiens excessieve gebruik door diverse publicaties in de openbaarheid werden gebracht en een groot aantal topbodybuilders die aan de nierdialyse moesten of niertransplantaties ondergingen, verschenen er op bodybuildingfora zogenaamde ‘deadpools’, waarin openlijk werd gespeculeerd over wie de volgende dode bodybuilder zou zijn. De problemen waarmee het huidige wedstrijdbodybuilding worstelt gaan verder dan alleen het verlies aan esthetische vorm.
De archiefbeelden over de dood van Mohammed Benaziza zijn hier te bekijken.