Overleven als stripfiguur
Bodybuildingfans kan het niet ontgaan zijn: Kai Greene staat al enkele jaren niet meer op het Mr.Olympia podium, terwijl hij tot 2014 toch drie keer runner up is geweest. Behalve een zakelijk akkefietje met de organisatie van het evenement en het feit dat zevenvoudig kampioen Phil Heath een record wil neerzetten van 10-voudig winnaar van de belangrijkste wedstrijd in bodybuilding, is Kai tot de conclusie gekomen dat het gezonder én lucratiever is om verder te gaan als stripfiguur annex filmacteur en het profbodybuilding te laten voor wat het is… een sport die never nooit mainstream zal worden.
Het was de droom van Arnold en wijlen Joe Weider, bodybuilding een echt geaccepteerde sport maken waar niemand zich voor hoefde schamen en met helden die zonder zorgen aan de muur konden hangen van iedere jongenskamer. Ze waren goed op weg met Pumping Iron (1977), de documentaire van George Butler, die de doorbraak betekende van bodybuilding naar het grote publiek. In Nederland brak die bekendheid in 1980 door, met bodybuildster Erika Mes. Tien jaar later werd met het aantreden van Dorian Yates duidelijk dat bodybuilding een cultsport was geworden voor een selecte groep spierenfanaten die freaks willen zien, geen esthetische fysieken met fraaie lijnen. Groter dan groot was het motto.
Kronieken van King Kai
Kai Greene is misschien wel de belangrijkste figuur in Generation Iron 2 (2017), de bodybuildingdocu die op Netflix valt te bewonderen en twee opvallende thema’s heeft: de neergang van het damesbodybuilding en het belang van social media als verdienmodel voor professionele bodybuilders. De man die daar de afgelopen jaren pionierswerk in heeft verricht is wijlen Rich Piana. Hij postte op Instagram, Facebook en Youtube foto’s en clips van zichzelf, waarbij hij zijn steeds extremere fysiek en uiterlijk liet zien. Haar in wisselende kleuren, baarden, snorren en sikken in allerlei stijlen, talloze verbouwingen aan gezicht en gebit, een woeker aan tatoeages, plastische opvullingen van schouders, triceps en andere spiergroepen, een opgespoten fysiek van 140 kg in een Gladiator-outfit, maar dan zonder het ‘strength & honour’ van generaal Maximus die zijn troepen voorgaat in de strijd. Piana werd er multimiljonair mee, maar deed met zijn uitzinnige verbouwingen zijn droom net als de ‘Rock’ in Hollywood te belanden eigenhandig de das om.
Kai gaat het anders aanpakken laat hij in GI-2 weten. Je ziet hem rondlopen op de grote Comic-con conventie, een internationale stripbeurs die jaarlijks wordt gehouden in San Diego, Californië. Kai heeft zijn eigen stripfiguur bedacht, The Chronicles of King Kai, een soort rode dubbelgespierde mutant die wel wat wegheeft van het bakstenen ‘Thing’ uit de Marvelstrip The Fantastic Four, en uiteraard ook allerlei fantastische belevenissen meemaakt. Op de beurs is hij druk doende zijn strip aan de man te brengen. Maar Kai heeft ook al voorzichtig een brug geslagen naar films en televisie. Hij heeft in de Chinese knokfilm Crazy Fist (2016) een klein rolletje weten te bemachtigen, en naar verluidt zal hij ook te zien zijn in Creed II (2018), een nieuwe Rocky van Sylvester Stallone. Als ‘Funshine’ is hij ook te zien in het tweede seizoen van de succesvolle Netflixserie Stranger Things. Of Kai het gaat maken als stripheld of acteur zal de tijd leren, maar het is duidelijk dat een groeiend aantal profbodybuilders hun geluk proberen op social media. Ze hebben gelijk. Jim Manion, hoofd van NPC (Amerikaanse profbodybuildingorganisatie) stelt in de documentaire heel duidelijk waar het professionele bodybuilding naartoe gaat, nergens namelijk. ‘Bodybuilding is een cultsport, dat zal het blijven en daar moeten we het mee doen.’
De evolutie van damesbodybuilding
Tragisch is het lot van 10-voudig Miss Olympia Iris Kyle, die haar nood klaagt in GI-2 over dat ze sinds er een andere wind waait in damesbodybuilding voor geen wedstrijd meer gevraagd wordt of zelfs van deelname buitengesloten. Zo werd ze geweerd voor deelname aan de Rising Phoenix Word Championships in 2016, wat een IFBB wedstrijd is. Ze moest zich eerst kwalificeren voor de wedstrijd en liefst ook de helft van haar spiermassa thuislaten. Zover is het bij de heren nog niet, maar op de Arnold Classic 2017 werd de atletisch ogende favoriet van Arnold, Cedric McMillan, kampioen. Of daarmee de weg is ingezet voor minder freakachtige proporties is nog maar de vraag. Misschien dat profbodybuilders met ambitie toch overwegen de weg van Kai Greene te bewandelen: overleven als stripfiguur.