EN  |  FR

Escalating Density Training I

Escalating Density Training heet het, en het lijkt een nieuwe ster aan het firmament. Bij nadere beschouwing blijkt het een oeroude ster te zijn, maar wel een die we goed in de gaten moeten houden, omdat hij ondubbelzinnig het pad naar een dubbelgespierde fysiek verlicht. Deel I: over supercompensatie en progressieve belasting.

Coach Charles Staley

Charles Staley is een krachttrainings- en conditiecoach uit Las Vegas, Nevada, de gokstad in de woestijn die in de jaren 50 door de maffia uit de grond is gestampt. Uit alle windstreken komen goklustigen om zich door one arm bandits (speelkasten) en speeltafels legaal te laten beroven. In Amerika lijkt de fitnessbranche veel op Las Vegas: er lopen veel two legged bandits rond die zich voor trainingsdeskundige uitgeven en een ‘revolutionaire’ methode hebben uitgevonden die gegarandeerd succes belooft.

Staley staat in schril contrast met fitnessgoeroes en trainingsdeskundigen die zogenaamd cutting edge zijn. Het is een voormalige karateka met een scherp oog voor bull shit, die zich de afgelopen tien jaar voornamelijk bezighoudt met het begeleiden van sporters uit allerlei takken van sport. Hij heeft honderden artikelen geschreven over training, en omdat hij zowel theoretisch als praktisch degelijk onderlegd is, staat hij bij het denkend deel der gewichttrainers in hoog aanzien. Zie [ww.thinkmuscle.com] en [www.t-mag.com] in hoog aanzien.

Escalating Density Training

Escalating Density Training (EDT) is het hypertrofiegedeelte van een trainingssysteem in ontwikkeling, dat hij Q2 (Q-squared) noemt. Het is de resultante van 20 jaar onafgebroken uitproberen van zo’n beetje alles en nog wat op trainingsgebied, en de uitkomst is even simpel als verrassend: om te groeien moet je iedere keer weer wat meer belasten dan de vorige keer!

Supercompensatie en progressieve trainingsbelasting zijn de hoekstenen van ieder degelijk trainingsprogramma, en dus ook van EDT. In zoverre zegt Staley ook volstrekt NIETS NIEUWS te brengen. Nieuw is alleen de manier waarop hij vraagt je te concentreren op deze twee basisbeginselen, en alle franje van zoveel sets, reps, seconden onder spanning (tijdsduur van concentrische en excentrische beweging) en seconden rust te laten voor wat ze zijn, namelijk van ondergeschikt belang.

Staley herformuleert de basisbeginselen van supercompensatie en progressieve belasting in twee stellingen: 1. Het lichaam geconfronteerd met een belasting groter dan gebruikelijk past zich aan om de belasting de volgende keer beter aan te kunnen. 2. Zorg je steeds dat de belasting weer een stukje uitdagender is dan de vorige keer (progressief) dan groeien je spieren, doe je dat niet, dan groeien ze niet. Alles wat afleidt van deze twee basisprincipes belemmert de spiergroei en het prestatievermogen.

EDT legt je dus geen specifiek aantal sets, reps, rust, enzovoorts op. Je hoeft ook niet voortdurend tot periodieke uitputting (to failure) te gaan in de zin van ‘no pain, no gain’. Wat Staley wel vraagt is het grondig bijhouden van een trainingslogboek, want je moet precies weten wat je de vorige training hebt gedaan, om de volgende keer wat meer te doen. Meten is weten! Deel II zal gaan over de concrete training (hoe lang, wat moet je doen).

Dossier: