De kopzorgen van de Anabolic Doc
Dr. Thomas O’Connor is internist en was jarenlang fanatiek krachtsporter. Geleidelijk aan ontwikkelde hij zich tot specialist in de behandeling van gebruikers en ex-gebruikers van androgene anabole steroïden. Een interview met een powerlifter en medicus die het anabolengebruik heeft zien escaleren en daar iets aan wil doen.
In het anabolenmilieu is Thomas O’Connor – alias The Anabolic Doc - een begrip. Hij is co-auteur van William Llewellyn’s Anabolics 2017, schrijver van een veelgelezen column in Muscular Development en frequente gast op het YouTube-kanaal van Muscular Development. Dat heeft alles met zijn specialisme te maken. In zijn klinieken in Connecticut en Zuid-Florida behandelen O’Connor en zijn team, mannen – en soms ook vrouwen – die anabolen gebruiken. Of gebruikt hebben.
“Ik ben nu 52, en ik heb jarenlang twee levens geleid”, zegt O’Connor. “Ik was powerlifter, en was bijna dagelijks in de gym met gewichten in de weer. Ik had meer dan 230 kilo op de bank, en dat was voor iemand met mijn bouw best wel veel. En daarnaast was ik arts in opleiding. Ik volgde colleges, liep stage en leerde het vak van oudere en gerespecteerde collega’s.”
Anabolen
Zijn ijzervretende vrienden en kennissen wisten dat, en vroegen hem geregeld om raad en advies. Meestal ging het daarbij om anabole steroïden. “Ik had die middelen zelf ook gebruikt”, bekent O’Connor. “Ik weet hoe verleidelijk het is om ze te gebruiken. Er is een periode in mijn leven geweest dat ik geen weerstand kon bieden aan die verleiding.” Door die ervaring heeft O’Connor geleerd anabolengebruikers niet direct in de hoek te zetten.
“Ik behandelde de bodybuilders en powerlifters, die me in de gym om raad vroegen, even vriendelijk en respectvol als de mensen met HIV die ik als internist in het ziekenhuis zag”, vertelt O’Connor. “En het werden er meer en meer, en de krachtsporters kwamen uit alle delen van het land. Het werden er uiteindelijk zoveel, dat ik in 2008 besloot me in de medische gevolgen van het anabolengebruik te gaan specialiseren. Deze mensen hadden nu alleen nog BroScience om op terug te vallen als ze in de problemen kwamen. Ik wilde daar een gedegen medisch-wetenschappelijke benadering tegenover zetten.” O’Connors clientèle groeit snel. Cardiologen sturen ex-gebruikers, bij wie ze stents hebben ingebracht of bypasses hebben uitgevoerd, naar hem door. Endocrinologen raadpleegden hem over onvruchtbare of depressieve ex-gebruikers. Ook uit diverse Europese landen zochten sporters contact met O’Connor.
“Wat wil je? In Amerika alleen al zijn er 4 miljoen gebruikers, schatten experts als Harrison Pope. En laten we wel wezen: het middelengebruik in deze groep is zo extreem, dat het uiteindelijk wel tot bijwerkingen moet leiden. Zeker als het gebruik lang genoeg doorgaat.”
Grammen per dag
In zijn praktijk ziet O’Connor die bijwerkingen geregeld. “Ik zie veel gebruikers met een slechte cholesterolspiegel en een te hoge bloeddruk, en veel mannen en vrouwen met dichtgeslibde en verkalkte bloedvaten. En, bij de oudere gebruikers, veel hartfalen. En daarnaast gynaecomastie, beschadigde nieren, depressie, agressie en veel, heel veel onvruchtbare gebruikers die niet meer in staat zijn om nog voldoende testosteron aan te maken.”
In zijn columns, interviews en zijn boeken windt O’Connor er geen doekjes om. Anabolengebruik anno 2018 is farmacologische gekte, vindt hij. “Neem nou Dallas McCarver, een getalenteerde bodybuilder die verleden jaar op 26-jarige leeftijd overleed door een hartaanval”, zegt O’Connor. “Bij zijn autopsie kwam aan het licht dat zijn hart, lever en zelfs zijn longen waren vergroot. In zijn bloed zat 55 keer zoveel testosteron dan in dat van een puber, die in de groei is. Hij injecteerde zich dagelijks met enkele grammen testosteron per dag, weten mensen uit McCarvers omgeving.”
Als je zulke doseringen gebruikt, weet je dat het fout met je afloopt. “Er komt al heel wat bij kijken bij het begeleiden van hypogonadale mannen die 100 milligram testosteron per week injecteren”, vervolgt O’Connor. “En zelfs dat is in medische kringen omstreden. Je moet bloedwaarden controleren, alert zijn op de dikte van het bloed, de bloeddruk, de prostaat, gynaecomastie. En als dat al zo’n klus is, wat moet je dan met sporters die een paar gram testosteron per week willen gebruiken? Of een paar gram per dag, zoals McCarver waarschijnlijk deed.”
SARM’s
Die boodschap wil er bij veel gebruikers nog steeds niet in. Wie wijst op de risico’s van anabolen is in hun ogen een zemel, of heeft geen verstand van zaken. Het overkwam O’Connor, ondanks zijn indrukwekkende staat van dienst, zelf ook. “In een YouTube-clip over SARM’s vertelde ik dat de manier waarom sporters omgaan met SARM’s gevaarlijk is. Ze gebruiken SARM’s vaak tussen hun testosteronkuren in, en denken dan serieus dat in die periode hun hormoonhuishouding kan herstellen. Hoe goed dat werkt, zie ik in mijn praktijk. Niet dus. Maar als ik dat vertel, zijn er gebruikers die online in woede uitbarsten, en roepen dat ik niet weet waarover ik praat.”
Die gebruikers hebben niet alleen een probleem met middelen, maar ook een psychologisch probleem, vreest O’Connor. “Kom bij deze mensen niet aan hun middelen, want dan is de wereld te klein. De agressie die je bij een groep gebruikers ziet als het om de schadelijke effecten hun middelen gaat, komt voort uit angst. En dat is de angst dat ze moeten stoppen met gebruiken, en dat lichaam weer moeten inleveren.”
Ronduit gebruikers vertellen dat ze moeten stoppen met anabolen doet O’Connor dan ook niet. “Dat werkt niet. Ik geef ze de uitslagen van de tests, en licht die toe. Ik laat ze zien wat er in hun lichaam gebeurt, en laat ze vervolgens zelf beslissen wat ze met die kennis doen. En als ze besluiten om hun anabolengebruik af te bouwen, dan bied ik aan om daarbij te helpen.”
Zijn werk voorziet in een behoefte, heeft O’Connor gemerkt. “Het is te makkelijk om te zeggen: stop ermee, punt. Tussen de 15 tot 30 procent van de anabolengebruikers is op de één of andere manier verslaafd geraakt aan anabolen, en kan moeilijk meer stoppen. Alleen al daarom geloof ik in wat ik doe. Weet je, dit leven is misschien wel het enige wat we hebben. Laten we er alsjeblieft zorgvuldig mee omgaan.”