Ed Corney: de koning van het poseren
Pumping Iron (1977) – de film die bodybuilding en Arnold Schwarzenegger introduceerde bij het grote publiek – betekende ook de doorbraak voor de Amerikaanse beroepsbodybuilder Ed Corney, die bij insiders al bekendheid genoot als ‘koning van het poseren’. Hij speelde in Pumping Iron met verve de rol van meesterposeur. Arnold zat in het publiek en genoot: ‘Kijk, dat is pas echt poseren’. We zappen even weg van de huidige freaks van 135 kg schoon aan de haak, en gaan terug naar de tijd dat bodybuilding als ‘kunst’ naam begon te maken. Ed Corney overleed nieuwjaarsdag 2019 door complicaties tijdens een operatie aan de schouder.
Corney, geboren op Hawaï in 1933, was een laatbloeier. Op zijn 33ste won hij zijn eerste wedstrijd, de Mr. Fremont Championships. Daarna ging het steil bergopwaarts. Samen met Arnold Schwarzenegger zorgde hij er in de jaren zeventig/tachtig voor dat bodybuilding populair werd bij het grote publiek. Bodybuilders waren eigenlijk kunstenaars, beeldhouwers van het lichaam. Griekse helden die zo van de sokkel gelopen leken te zijn.
Ik zie mezelf als een kunstwerk…
Corney zag zijn poseren als kunst. Tijdens een gastoptreden dat hij gaf samen met Schwarzegger en Frank Zane in het Whitney-museum van Amerikaanse kunsten, vertelde hij het publiek het volgende over zijn motivatie om beroepsbodybuilder te worden: “Ik zie mezelf als een kunstwerk. Ik heb er heel lang over gedaan om fysiek te worden hoe ik nu ben. Een periode van twintig jaar beeldhouwen. En als dat geen kunst is, dan weet ik niet wat kunst is!” Los van zijn poseren, zat Corney bodybuildingtechnisch qua symmetrie en proporties perfect in elkaar. In de periode dat de IFBB nog een short-klasse kende, viel Corney voortdurend in de prijzen. Met als sportief hoogtepunt zijn derde plaats overall op de Mr. Olympia van 1977.
Volleyballer, surfer, kanoër en judoka
Behalve poseren en een perfect uitgebalanceerde fysiek, staat Corney voor duurzaamheid. In tegenstelling tot zijn iron brothers uit de jaren zestig en zeventig bleef Corney de wedstrijdsport trouw. Op de Masters Mr. Olympia (voor bodybuilders van 60 jaar en ouder) van 1994 en 1995 won hij met overmacht. Terugkijkend op zijn sportieve loopbaan, kan worden gesteld dat we hier te doen hebben met een op en top sportman. In zijn jeugd op Hawaii was hij een talentvol volleyballer, surfer en kanovaarder. Op zijn veertiende werd hij door een vriend meegenomen naar judo. Vier jaar later behaalde hij zijn zwarte band! “De discipline en focus die ik nodig had om uit te blinken als judoka, is me later van pas gekomen in mijn loopbaan als bodybuilder.” Voor Corney beroepsbodybuilder werd, werkte hij als boordwerktuigkundige bij de Amerikaanse kustwacht. Daar kwam hij in aanraking met bodybuilding en begon fanatiek te trainen.
Gold’s Gym
Op verzoek van Schwarzenegger verhuisde Corney van Noord-Californië naar Santa Monica: “Ik mocht bij hem wonen en met hem in Gold’s Gym trainen. Ouderwets double split zesmaal per week zonder enige cardio… In die periode werd ook Pumping Iron opgenomen. Op Arnolds verzoek deed ik in 1975 in Zuid-Afrika mee aan mijn eerste Mr. Olympia. Mijn tijd in Gold’s Gym zal ik nooit vergeten. Er werd daar zo ontzettend hard getraind. Alle grote jongens trainden daar. Toppers als Ken Waller, Frank Zane, Mike Katz, Bill Grant, Franco Columbu, Bob Birdsong, Robby Robinson, Danny Padilla, Roger Callard en nog meer van dat soort mannen. Toen de film en en een nieuwe editie van boek Pumping Iron uitkwam, stonden de makers George Butler en Arnold erop dat ik op de cover van het boek en de posters voor de film moest komen. Arnold vond dat beter voor het imago van de bodybuildingsport. Zo verscheen mijn kop dus op de posters in de metro van New York.
Latijnse invloeden
Minder bekend is dat Corney een topdanser was. Met name voor de Latijnse dansvormen. “Toen ik voor mijn werk in San Francisco woonde liep ik daar alle jazzclubs af. Ik vond het heerlijk om te dansen op muziek van Tito Puente, Cal Jayder, Mango Santa Maria en andere latino’s. Met nog drie collega’s begonnen we in genoemde clubs als groep te dansen. We stonden bekend als The Four Guys. Mogelijk zit het dansen in mijn genen. Mijn oudere broer gaf toentertijd ballroomdansles. Van hem leerde ik hoe ik overgangen in de diverse bewegingen moest maken. Die danservaringen heb ik allemaal meegenomen in mijn kunst van het poseren.”
Nog steeds trouw aan de basics
Vergeleken met vroeger is er voor Corney qua training niet veel veranderd: “In mijn gehele wedstrijdperiode van 1967 tot en met 1998 heb ik min of meer hetzelfde getraind. Dus tweemaal daags zesmaal per week. De laatste jaren op advies van Danny Padilla ben ik met cardio begonnen. Ook pakte ik later in mijn loopbaan wat vaker de dumbbells in plaats van de barbell. Maar altijd wel hard en zwaar getraind. Qua voeding heb ik het ook altijd simpel gehouden. ’s Ochtends wat meer de nadruk op koolhydraten en tegen de avond wat meer de nadruk op eiwitten. Kortom, tegenwoordig moet je nog steeds aandacht hebben voor de basics: aandacht voor je voeding, inzet tijdens de training, focus op je doelen en werken aan de manier waarop je poseert, welke uitstraling je je creëert; dit laatste natuurlijk vooral voor wie aan wedstrijden doet.’
Herstel en einde
Ed Corney kreeg in 1999 kort op elkaar twee beroertes, mogelijk als gevolg van bloedverdunners. Hij herstelde daarvan wonderwel en dat had volgens hem alles te maken met de opbouwende effecten van bodybuilding. Hij heeft er nog twintig jaar plezier van gehad en trainde bijna tot aan het eind van zijn leven. Complicaties tijdens een operatie voor een schouderblessure hebben hem uiteindelijk de das om gedaan. Ed Corney zal vooral herinnerd worden als een ‘master in posing’, die bodybuilding meer zag als een kunstvorm dan als een sport waarbij voortdurend grenzen moeten worden overschreden.
De poseerkunsten van Ed Corney zijn te zien in de film ‘Pumping Iron’ en tal van andere clips op Youtube.
Een aardige tribute over Ed Corney is hier te zien.