Massale sterfte onder worstelaars

Honderden professionele worstelaars en ex-worstelaars zijn al op akelig jonge leeftijd overleden, en het einde van de sterftegolf is nog niet in zicht. De oorzaak? Daarover laten de wetenschappers zich nog niet uit. Maar ex-worstelaars leggen een verband tussen de groeiende dodenlijst en het massale gebruik van anabolen en drugs.

Waarschijnlijk zegt de naam Michael Hegstrand je niets, maar het zou zomaar kunnen dat je hem wel eens hebt gezien op TV of op internet. Hegstrand was als Road Warrior Hawk jarenlang prominent aanwezig in de shows van het Amerikaanse World Wrestling Entertainment (WWE). Je weet wel: die programma’s waarin exotisch uitgedoste atleten het tegen elkaar opnemen in overduidelijk georkestreerde maar spectaculaire gevechten. Wereldwijd kijken er miljoenen naar.

Road Hawk Warrior schitterde in de ring naast iconen als Hulk Hogan, Lex Luger en Sting. Hij schopte het zelfs tot een actiepoppetje, en dan doe je het als showworstelaar helemaal niet verkeerd.

Je merkt het:  we spreken in de verleden tijd. Michael Hegstrand is niet meer. Hij overleed op 19 oktober 2003, in de flat die hij en zijn vrouw zojuist hadden gekocht. Hegstrand was verhuisdozen aan het uitpakken toen hij zich ineens slaperig voelde worden. Hij wilde eventjes op bed  gaan liggen – en werd nooit meer wakker. Hegstrand was 46 jaar. Te  jong om zomaar te overlijden.

Een vergroot hart, concludeerde de arts die Hegstrands lichaam onderzocht. Een aandoening waar de worstelaar al langer mee kampte, en waarschijnlijk het gevolg van  de middelen die Hegstrand jarenlang in zijn lichaam stopte: anabole steroïden, cocaïne en slaapmiddelen.

Eén op de drie

Hegstrands dood staat niet op zichzelf. Websites en nieuwsprogramma’s berichten geregeld over dubbelgespierde showworstelaars die op jonge leeftijd sterven. In 2011 schatte de Wrestling Observer (f4wonline.com) dat één op de drie atleten die twintig jaar eerder nog in de ring stonden inmiddels onder de groene zoden lag. Ze hadden zelfmoord gepleegd, een enkeling was slachtoffer geworden van een misdrijf of een overdosis drugs, en veel, heel veel worstelaars waren overleden als gevolg van een hartaanval of een beroerte.

Ongetwijfeld hadden lang niet al die sterfgevallen iets met de worstelsport te maken. Maar als dertig procent van een groep mannen, die fit genoeg zijn om met mensenlichamen te gooien alsof ze niets wegen, twintig jaar later is overleden, dan is er iets aan de hand.

In 2014 publiceerden Amerikaanse bewegingswetenschappers een studie in PLoS One die nogmaals aantoonde bewees dat er iets helemaal mis is in het showworstelen. Voor dat onderzoek verzamelden de onderzoekers 557 profworstelaars die tussen 1985 en 2011 actief waren geweest, en vergeleken die met doorsnee-Amerikanen. De kans op een dodelijke overdosis drugs of pijnstillers was onder worstelaars was 120 keer groter dan normaal, de kans op een fatale hartaanval 15 keer hoger en de kans op een dodelijke vorm van kanker 6 keer hoger. Hoe langer de worstelaars in de ring hadden gestaan, hoe groter hun kans om jong te sterven.

“Dit vraagt om een agressieve aanpak”, concludeerden de wetenschappers in hun onderzoek.  “Alle factoren die dit veroorzaken moeten hard worden aangepakt.” 

Anabolen en drugs

Wat die factoren zijn? In de eerste plaats anabolen en drugs, zegt ex-worstelaar Larry Pfohl, bij de worstelfans beter bekend als Lex Luger. “Als je het kunt snuiven of spuiten, dan heb ik waarschijnlijk gedaan”, vertelde hij een paar jaar geleden in een interview met de website ESPN.com. “Dat was mijn leven. En ik slikte pillen. Met tientallen tegelijk.”

 Pfohl werkte in zijn jeugd als bouncer en professioneel footballspeler, en gebruikte toen wel eens orale anabole steroïden als Dianabol en Oxymetholone. Halverwege de jaren tachtig van de vorige eeuw stapte hij over naar het showworstelen. Daardoor veranderde zijn anabolengebruik. “De fans zagen me het hele jaar door zonder shirt in de ring”, zei hij. “Dus moest ik er ook het hele jaar goed uitzien. Ik nam niet meer af en toe een kuurtje, maar was de helft van de tijd aan de anabolen. Ik gebruikte ze twaalf weken wel, en daarna twaalf weken niet.” Al snel had Pfohl niet meer genoeg aan Dianabol en Anadrol alleen. Hij combineerde ze met testosteron en Deca-Durabolin, en later ook met groeihormoon.

In 1990 werd het gebruik van anabolen in de VS illegaal. Desondanks werden de lichamen van de profworstelaars, net als die van de bodybuilders, almaar groter, droger en massiever. “Als je op het podium wilde staan moest je groot worden en groot blijven”, zegt Pfohl. Hij ging, net als zijn collega’s, op de zwarte markt zijn middelen kopen. Het gebruik groeide explosief.

En daar kwamen dan nog de andere middelen bij. De pijnstillers, die Pohl gebruikte om te kunnen blijven trainen ondanks zijn blessures. De coke en de amfetamine, waardoor hij na een optreden nog kon feesten. De energiesupplementen, waardoor hij ’s ochtends vroeg op het vliegtuig kon stappen en in de middag, in een andere stad, al weer kon trainen. En ’s avonds stond Pfohl dan in zijn spandex outfit en met ontbloot bovenlijf weer op de planken.

Toen Pfohl in de 21^ste eeuw definitief uit de ring stapte was hij er slecht aan toe. Zijn beide heupen moesten worden vervangen, hij was verslaafd aan drugs en pijnstillers en kreeg ook nog eens een beroerte die zijn lichaam gedeeltelijk verlamde.

Leefstijl

Hulpverleners en drugexperts maken zich zorgen over wat er in de worstelsport gebeurt. Niet alleen vanwege het lot van de worstelaars, maar vooral omdat hun levensstijl lang niet meer zo excentriek  is als pakweg tien, twintig jaar geleden. Ook in onze contreien staan tienduizenden jonge mensen met hun ene been in het dopingmilieu van krachthonken en fitnesscentra, en het andere in de van drugs doortrokken subcultuur van de dancefestivals.

Wetenschappers die de gezondheidseffecten van anabolen bestuderen hebben de afgelopen jaren ontdekt dat recreatieve drugs  en anabolen elkaars negatieve  eigenschappen versterken. Anabolen zijn bijvoorbeeld schadelijk voor hart en bloedvaten, maar worden nog schadelijker in combinatie met een drug als cocaïne. Middelen als XTC en amfetamine kunnen hersencellen beschadigen, maar die beschadigingen worden nog ernstiger in combinatie met anabolen. Die wisselwerking veroorzaakt waarschijnlijk de sterftegolf in de worstelsport - en doet vrezen voor de duizenden jongeren die zonder nadenken drugs en anabolen met elkaar combineren. Hoeveel van hen staat hetzelfde te wachten als Michael Hegstrand en Larry Pfohl?

O ja. Over Pfohl gesproken. Pfohl overwon uiteindelijk zijn verslaving, en slaagde er in om zijn leven weer op orde te krijgen. Als je meer over hem wilt weten, en over hoe hij keer op keer door het oog van de naald kon kruipen,  dan vind je zijn boek misschien interessant. Het heet ‘Wrestling With The Devil”, en het ligt gewoon in de webwinkel van bol.com.

Redactie: Eigen Kracht.nl